Dün anne ve baba futbol antremanında hoş karşılanırdı. Ancak bir günden diğerine, ebeveynler arkadaşlar etraftayken ortaya çıktıklarında yalnızca kızgın bakışlarla karşılaşabiliyor.
Kıyafet alırken de stres diz boyu. Gel, parayı öde ama ağzını açma!
Ebeveynler ağzınızla kuş tutsanız boş!
İki ergen erkek ve bir ergenlik adayı kız annesi olarak bu konuda romanlar yazabilirim:) Bebekken ay aman da ne uslu çocuklarım var, bir düzine olsa kolaycacık büyütürüm derken ne de büyük konuşmuşum?
Genellikle on bir veya on iki yaşında başlayan ergenlik döneminde, ergenler ebeveynlerinden giderek daha fazla koparlar. Ve bu genellikle her iki taraf için de zor bir süreç oluyor. Ebeveynler gücenmiş hissediyor. Bunu uzmanlar söylüyor ama ancak tasdik edebilirim. İnsan hem güceniyor, hem kendini kullanılıp atılmış kapıt mendil gibi hissediyor kolay mı bak büyük, altını temizle, doyur, hastayken başında bekle ve bir anda persona non grata ol:) Bir yandan da sabırlı olmak için kendi kendine telkinler ver.
Peki çocuklar büyürken ailenin önemi tamamen mi kayboluyor? Uzmanlara göre hayır! Ebeveynler hayatın her anında önemli. Ama çocuklar artık kendilerinin de büyüdüğünü ve önemli bireyler olduklarını vurgulamak için bu tarz anne baba hiç cool değil davranışlarına başvurabiliyor.
Gençler kendilerini akranlarına giderek daha fazla yöneltiyor, kendilerini onlara karşı ölçüyor ve yeni referans grubunda yerlerini arıyorlar. Ergenlikte akranlarının haklarındaki düşüncesi çok önemli bir rol oynuyor. Bu başlangıçta kıyafet veya saç modeli gibi görünümle oluyor. Modaya uygun sırt çantası veya yeni ayakkabılar ait olduğunuzu gösterir. Bir güvenlik sağlar.
Bu dönemdeki güvensizlik duygusu da oldukça normal. Tek başlarına örneğin alışverişe gitmek istemezken ve bazı durumları tek başına yapmaya çekinirken, öte yanda anne babayla yapmak da utanç veriyor.
Çoğu zaman öfke patlaması ya da iğrenç sözler kötü bir anlama gelmez. Uzmanlar, "Ebeveynler genellikle bir kişi olarak reddedilmiş hissederler, bu, yerine getirdikleri işlevle ilgilidir" diyor. Bunun farkında olanlar saldırılarla daha sakin bir şekilde başa çıkabilir. Gençler hayatın bilinmezliklerini keşfederken, evde her şeyi yöneten ve engeller koyan ebeveynlere karşı bir direnç oluşuyor.
Ne Kadar Tolerans?
Ancak bu, ebeveynlerin ergen çocuklarından gelen her şeye katlanmak zorunda oldukları anlamına gelmez. Gençler aynı zamanda başkalarının ihtiyaçlarını da düşünmeyi öğrenmelidir. Sonuçta, bu başarılı bir birlikte yaşamanın bir parçası. Ve bazı durumlarda, gencin hoşuna gitse de gitmese de ebeveynler müdahale etmek zorunda kalıyor. Örneğin, ortaokulu seçerken veya akşam dışarı çıkarken, ebeveyn veya veli olarak son sözü siz söylersiniz.
Masaya yumruğunuzla vurmak yerine kendi bakış açınızı açıklamalı ve gençlerin sözlerini söylemelerine izin vermelisiniz.
Aslında siz değişim geçiren çocuğunuzu tanımakta güçlük çekerken, onlar sizi avucunun içi gibi tanıyor ve nasıl idare edeceğini; bam telinize nasıl basacaklarını çok iyi biliyor.
Bunlar da ilginizi çekebilir:
Ergenlik vücuttaki bazı değişikliklere ve hormonal durumlara uyum sağlamaya çalışırken başa çıkmakta zorlanabildikleri bocalama dönemi bence. Bu konu hakkında bildiğim bu. Her çocuk, aynı geçmese de bu evreden, şikayetler (bilhassa duygusal dalgalanmalar) ve kabullenmelerin süresi de ailenin karşı davranış ve tepkileriyle zorlaşır ya da daha kolay atlatılır.
YanıtlaSilŞahsen biz eşimle evimizde gündemi o kadar meşgul ediyorduk ki, yavrucaklar şikayetçi olmaları gereken konularda ve olaylarda bile neredeyse bizi yatıştırıyorlardı :) Bu nedenle şanslı mıydık yoksa onlarda bize karşı kırgınlık oldu mu, işte bunu hiç bilemeyeceğim...
Sevgilerimle :)
Ergenlik dönemindeki gençlere ağzımızla kuş tutsak boş. Tek taraflı bir mücadele bizimki. Onlar için de zor bir dönem ama bizler için de alıştığımız, bildiğimiz çocuğumuzun değişimi ve bunun getirdiği problemlerle boğuşma dönemi.
SilBizde de zor geçirilen bir dönem. Özellikle büyük fena oldu son 1 yıldır. Bazen tahammül cidden zorlaşıyor. Karşılıklı bir güzel kavga ediyoruz resmen. Bana bitmesi virüsten daha uzak görünüyor desem...
YanıtlaSilKendi çocuklarımı tanıyamıyorum. Bazen son derece anlayışlı ve iletişime açıkken bazen bambaşka insanlar oluyorlar. Sabırlı olmaya çalışıyorum bu da geçici bir dönemdir umarım:)
SilOğlumun ki ayrı kızımın ki ayrıydı. Oğlum sakin, içine kapalı kızım tam aksi aşırı özgürlük istekleriyle doluydu. Çok ağladığımı bilirim, hem üzüntüden hem sinirden. Bize düşen anlayışlı olmak, sabretmek, yutkunmak, açıklamacı olmak.İyi ve kötüyü anlatmaya çalışmak. Büyüdüler , o günler hatıra kaldı:)
YanıtlaSilİnşallah bizim için de aynı durum olur. Bazen çok üzülüyorum nasıl tepki vereceğimi bilemiyorum. Bazen de bir anda melek gibi oluyorlar . Kolay dönemler değilmiş, insan küçüklükleri zor diye düşünüyor :)
SilÇok bilgilendirici bir yazı olmuş. Kızımın ergenliği daha sakin geçti diyebilirim. Oğlumun ise berbattı. Çok çektirdi bize 😥
YanıtlaSilHer çocuk farklı oluyor. Umarım kzımın iyi geçer iki ergen yetti:)
Sil