Beyoğlu Anılarım -6- Babam Evleniyor !!!

Okul öncesi yaşlarımdan bir resim

8 yaşındaydım. Okuldan güle oynaya geldiğim bir öğleden sonraydı. Eve girer girmez komşuların ve babaannemin sus pus olmasından bir gariplik olduğunu hemen sezdim.
-Babaanne ne var biri mi öldü?
Babaannem ıkına sıkıla beni bir kenara çekti.
-Kızım sana bir şey söylemem lazım. Baban evlenmeye karar verdi.
-Nasıl yani? Kiminle?

Babaannemle Rami' deki evinin balkonunda

Aslında kim olduğu çok da önemli değildi. Benim bu fikri pek de sıcak karşılamamı sağlamazdı kim olduğu. Öte yandan acaba o kadar da kötü bir şey değil miydi? Aklıma ilk gelen düşüncelerden biri evde anne rolünde birinin olmasının iyi olacağıydı. Neden mi? Çocuklar okulda bazen 'annen nerede? annen yok mu? neden hep babaannen okula geliyor? 'gibi sorular sorardı ve ben bu sorulara hiç yanıt vermek istemez, yerin dibine geçsem de yokolsam diye düşünürdüm. Çocukluk işte. Anne ve babamın ben daha iki yaşındayken neden ayrıldıklarını ve neden annemi hiç görmediğimi kendim bile anlayamamışken; başka çocuklara nasıl anlatabilirdim. Boşanma da sık görülen bir durum değildi.
Babaannem ve yakın akrabalarımız babamın kuzenleri, kız görmeye gittik :) Babamdan 9 yaş genç 27 yaşlarında hoş bir kadındı. İlk dikkatimi çeken platin sarısına boyanmış saçları ve upuzun tırnakları oldu. Benim yaşımda bir de oğlu vardı ama anneannesinde kalması kararlaştırılmıştı.
İlk ziyarette kadının nazik biri olduğu ve evdeki anne açığını kapatabileceği izlenimini edinmiştim. Ne kadar da yanılmışım çocuk aklımla. Yaklaşık 16 yıl sürecek cehennemimin başlangıç günüymüş meğerse. ..

İlk tanışmadan sonra kadın hoop evimize yerleşiverdi. İlk işi yatakodasının küçüklüğünden yakınıp, babaannemle birlikte yattığımız odaya el koymak oldu. Gerçi babaannem yanımda olduktan sonra dünya umurumda değildi. Zavallı kadın da babam mutlu olsun diye yeni gelinin her istediğini yapıyordu.
İlk evliliğinde gelinlik giyememiş, mutlaka gelinlikli kutlamalı düğün istedi. Düğün günü bir garip hissetsem de, tam olarak ne hissetiğimi bilemiyorum. Küçüklüğümden beri hislerim çok güçlüdür. Bilinçaltımda bir düşünce bu kadınla çok da mutlu olamayacağımı çıtlatmaya başlamıştı.
İlk günler artık benim de bir annem var havasında hızlıca geçti. Kadın beni okula getiriyor, (oysa hiç gerek yoktu uzun zamandır kendim gidip geliyordum) herkese ne kadar iyi bir anne olduğunu göstermeye çalışıyordu. Çocuklar aa artık annen mi var diye sorunca da, oh neyse verecek bir cevap var diye sevinerek  'evet artık annem var' diyordum.

Beyoğlu Anılarım 7. bölüm

Not: Bu anılarım kendi kendime terapi gibi yazdığım, bir anlamda geçmişle hesabımı kapattığım yazılar. Yazmaktan başka bir yol bilmiyorum çünkü. Yani illa herkes okusun ve yorumlasın gibi bir kaygım yok. İlginizi çekiyorsa duygu ve düşüncelerinizi yazmanızdan tabii ki mutluluk duyarım. Ancak zaman zaman şaka yollu yapılan bazı yorumlar beni kırıyor. Bana geçmişte acı çektiren ve hala gölgesinden kurtulamadığım anılar bunlar. Umarım anlayış gösterirsiniz.