Beyoğlu Anılarım -7-

Babaannem misafir çok severdi. Komşular her gün çatkapı gelirdi. Hatta tencereyle birbirlerine uğrar öğle yemeklerini birlikte yerdi apartmanın kadınları. Eski evlerde girişte her gün kullanılan bir oturma odası olurdu. Misafir odası, sadece özel günlerde açılırdı. Burada televizyon izlenir, yemekler yenir; kısacası günün büyük bir kısmı geçirilirdi.

Komşularla çok samimi olduğundan, babaannem onları da hemen girişteki odada ağırlardı. Ne var ki, artık bu konuda sorunlarımız olacaktı. Gelin hanım misafir sevmiyor ve her gün öğlende oturma odasındaki kanepeye uzanıp yatıyordu. Babaanneciğimin kapı çalacak da aniden biri gelecek diye ödü kopardı. Aslında insan evinde istediği yerde yatar değil mi? Ama hem eski insanlar buna alışık değildi, hem de tüm ailenin ortak kullanım alanının kısıtlanması anlamına geliyordu. Benim de tek oyun oynayabildiğim yer olduğu için hiç hoşuma gitmemişti bu durum. Çocukluk işte her ne kadar o uyurken sessiz durmaya da çalışsam dalıp şarkı söylemişim oynarken. Hemen yerinden kalktığı gibi yüzüme bir tokat attı. Neye uğradığımı şaşırmıştım. Bir anda bu evlilikle ilgili duygularım olumsuza dönmüştü.
Hemen koşup kendimi tuvalete kilitledim ve babam gelene kadar da çıkmadım. Yiğidi öldür hakkını yeme demişler, her ne kadar kendisi çok otoriter de olsa; eşine bir problem olduğunda onunla konuşmasını ve bu tokat olayının tekrarlamasını istemediğini söyledi. Ama onunla evli olduğu süre boyunca babamdan görüp göreceğim tek destek de bu olacaktı.
O günden sonra asla onu sevemedim. Babaannem yanımda olduğu sürece mutluydum. Tek korkum ona bir şey olmamasıydı. Geceleri bazen uykumdan uyanıp nefes alıyor mu diye kontrol ederdim. Minicik dünyamda tek sevdiğim insan oydu.

Üvey annemin annesi kendisinden de beterdi. Kızını yönetiyor, her dediğini yaptırıyordu. İlk günden beri babaanneme karşı düşmanca ve mesafeliydi. Torununun sadece haftasonları yanımıza gelmesine izin veriyordu. Aslında çocukla hiç problem yaşamadım. Sonraki yıllarda problemli bir çocuk da olsa, benimle kişisel bir sorunu olmadı. Hatta yıllar sonra karşılaştık konuştuk.
Dedemin akrabaları üvey annemle aynı semtte yaşıyorlardı. Babaannemle onları ziyarete giderdik sık sık. O dönemde çocukların büyüklerin yanında fazla konuşması hoş görülmediğinden farklı bir yönüm gelişmişti. Dinlemek. Konuşulan her şeyi dinler ve bir sünger gibi çekerdim. Büyüklerin tahmin edebileceğinden çok daha fazla şeyin farkındaydım bu sayede. Babaannemin görümcesi, gelininin ilk eşinden ayrılma sebebini anlattığında kadıncağız şok olmuştu. Neden evlilik öncesi onlara sorarak araştırmadılar şimdi bilemiyorum. Kadın ilk eşini aldatmış ve bu yüzden boşanmışlar. Bu bilgi aklımdan hiç çıkmadı. Babaannem babama hiç bir şey anlatmamamı tembihlediği için ben de ağzımı sıkı tuttum. Ona verdiğim sözü asla bozmadım. Ama bu öğrendiklerinin onu çok üzdüğünü, içine kapanıp saatlerce düşüncelere dalmasından anlıyordum. Babama anlatıp onu üzmek istemiyordu...

İlginizi Çekebilir : Beyoğlu Anılarım -8