Beyoğlu Anılarım -8

Bir sakinlik dönemi gelmişti tokat olayından sonra. Cadı tırnaklarını geri çekti, çocuk unuttu... Çocuklar kolay unutup affediyor sanırım. Şu an ağlayarak bu yazıları yazarken, geçmişteki çocuğu dürtükleyip uyan, uyan tehlikedesin demek istiyorum ama bu artık mümkün değil. O çocuk yaralarla delik deşik olmadan büyümeyecek. O yaşlarda yaralarıma tuz basıp, etrafa mutluluk rolü oynamaya alışmıştım. Henüz babaannem yanımdaydı bu da bana güven veriyordu.

Annemle tek resmim. Herhalde boşanmadan kısa bir süre önce çekilmiş 2.5-3 yaş arası bir dönemim olsa gerek. Beni sevmiş niydi? Neden gitmişti, bilmiyorum. Herhalde sevmişti, bir annenin çocuğunu sevmeyeceğini düşünemiyorum çünkü 3 çocuk annesi olarak. Belki de mecbur bırakılmıştı. Çünkü bir gün babaannemin Rami'deki evinde geldiğini ve boşanmak istemediğini söylediğini hatırlıyorum. Babam gelince tartışma çıktı ve babam annemin yüzüne yumruk atıp ağzını burnunu kanattı. O sahne hiç gözümün önünden silinmedi. Annem ve babamın bir arada olduğu tek anı odur herhalde.

Evde ufak tefek eşyalarım kaybolmaya başlamıştı. Her küçük kız çocuğu gibi tokalara çok meraklıydım. O zamanlar da şimdiki gibi çok çeşit yoktu ya olduğu kadar. Harçlıklarımı biriktirip ya toka alırdım, ya kağıt bebek. En sevdiğim oyundu kağıt bebeklerim.
Tesadüfen bir gün aradığım bir şey vardı sanırım. Üvey annemin çekmecesini açtım. Gördüğüm şey karşısında ne düşüneceğimi bilmiyordum. Örneğin iki tokam iki küpem varsa hep teki kayboluyordu. Çekmecede gördüğüm tek toka, tek küpe... Hepsini oraya saklamıştı. 9-10 yaşlarında bir çocuk buna ne anlam verebilir ki? Bir şeylerin yolunda gitmediğini anlamıştım. Babaanneme söyledim.
-Aman kızım babana bahsetme tatsızlık olmasın ben dolabına kilit alayım eşyalarını kilitle. dedi
Babaannem bu tatsızlık çıkmasın düşüncesi ile kaç yıl geçirdi ve bu onun içini ne zaman kemirmeye başladı bilmem. Bu yük nasıl taşınırdı. Yaşlı bir kadın ile küçük bir kız çocuğu bu yükü nasıl taşırdı?
Arada bir babaannem beni gerçek annemin evine götürürdü. Çok ender bu ziyaretler bana bir şey ifade etmezdi. 2.5 yaşındaydım ayrıldıklarında ve annem evden gitmişti. Benim için bir yabancıydı. O da böyle hissediyor olmalıydı ki benimle nasıl vakit geçireceğini bilemezdi. Kırık dökük hatırladığım, güzel sesi olduğuydu. Bir ihtimal daha var şarkısını söylemişti. Hiç unutamadığım bir anıdır.

Beyoğlu Anılarım 9. bölüm