Beyoğlu Anılarım - 9

Ilkokul  yılları, evdeki alışılmışın dışındaki aile hayatına rağmen devam ediyordu. Babaannemin varlığı bana güç  verdi.  Babaannemle ikimiz ve babamla karısı. Sanki birbirine değmemeye çalışan  iki ayrı hayat... İlk yaşadığımız tokat olayından sonra,  üvey annemin evlilik öncesi yaptığı sevgi gösterilerinin yalan olduğunu anlamıştım. Zaten o da artık gerçek yüzünü göstermekten çekinmemeye başlamıştı. Babaannem ve benden nefret ettiğini seziyordum, ama babaannem engelini aşıp bana zarar vermesi imkansızdı. O kadar bağlıydım ki babaanneciğime, geceleri uykumdan uyanıp nefes  alıyor mu diye kontrol ederdim. Deli gibi korkardım ölmesinden. Babama da içten içe kırgınlığım büyüyor; kendimi kandırılmış hissediyordum. Karısını bana tanıştıracağı zaman, bir anneye ihtiyacın var o yüzden evleniyorum demişti. Kadının annelik filan yapmayacağı belli olduktan sonra bu yalan da , erken yaşta yaşamam gereken travmalardan biri oldu. Yemek yapmayı bilmez, haftada bir eve temizlikçi çağırır; bütün gün tırnak bakımı  yapar, saçı başıyla uğraşırdı. Komşularımızla rahat görüşmek için, annesine ziyarete gittiği günleri beklerdik.

Rahatça evden çıkmaya bahanesi olsun diye beni de yanına alırdı. Bu zoraki gezmelerden pek hoşlanmasam da giderdim mecburen. Sürekli  tanımadığım ama onun pek iyi tanıdığının belli olduğu erkekler çıkardı karşımıza. Çantası verdikleri karvizitlerle doluydu. Babaanneme anlattığımda, babama bahsetmememi sıkı sıkı tembihledi tabii ki.  Hoş bahsetsem de ne değişirdi bilmem.

Ben 15lerimde...

Yazları Tarabya plajına gidermiş hep ailesiyle. Beni ve oğlunu  da alıp gitmeye devam etti.  Minibüse binmekten oldum olası nefret ederim. Ama Tarabya’ ya gitmenin tek yolu da buydu. Yaz günü fenalık geçirerek giderdik. Orda da hep tesadüfen karşılaştığı birileri olurdu. Hep de erkekti bu tesadüfler nedense. Hiç kadın arkadaşı olduğunu görmedim. Oğlunun umurunda değil gibiydi annesinin neler yaptığı ama ben küçük yaşıma rağmen sezgileri güçlü bir çocuktum. Babaanneme verdiğim söze sadık kalıp babama bir şey anlatmasam da, herşeyi gözlemliyordum.

Babam elektronik eşyalara çok meraklıydı. Yeni ne çıksa alır ve titizlikle bakımını yapardı. Biraz büyüdüğüm zaman kızıp gözlemlerimi babama anlatacağımı söyledim ancak eline çekici alıp ağzımı açarsam babamın müzik setini kırıp benim yaptığımı söylemekle tehdit etti. İnandım ve babamın tepkisinden de korktum.

Şimdilerde hayvansever olduğunu gördüm facebook hesabında. Hayvan ve çocuk sevenler iyi insan olarak bilinir, ama demek ki iyilik de kötülük de göreceli kavramlar. Aslında başka çocuklara da iyi davranırdı. Bana düşmanlığı neydi bilemiyorum. Ben ona hiç bir şey yapmamıştım. 8 yaşında bir çocuktum. Yetişkin insanların bir çocuğa  kendilerini sevdirmesi daha kolaydır da, küçük çocukların yeni durumlara alışması daha zordur.  Hele büyük oğlumu kendi çocuğu gibi büyüten eşimin sabır ve fedakarlıklarını gördükçe aradaki farkı daha iyi anlıyorum. Başkasının çocuğunu büyütmek hiç kolay değil biliyorum. Son derece büyük bir olgunluk ve sabır gerektiriyor. Evleneceğiniz kişinin ilk evliliğinden olan bir çocuğu veya çocukları varsa, kararınızı vermeden defalarca düşünün derim. Bu yükün altından kalkamayacaksanız boşuna bir çocuğun hayatını karartmayın. Anne babasının ayrılması, ya da bir ebeveyni kaybetmesi o çocuğun suçu değildir.
(Devam edecek...)

İlginizi Çekebilir : Beyoğlu Anılarım-10