Beyoğlu Anılarım-10

Henüz evliliklerinin ilk zamanlarıydı. Eskiden evin tüm işini babaanneciğim tek başına yapardı. Minicik boyuyla merdivenlere çıkıp badana boya bile yapardı. Babam evlendikten sonra yemek pişirme işlerini üstlendi. Ev işleri için yeni gelin hanımefendi temizlikçi çağırıyordu. O günü hiç unutmam, babaannem hastaydı ve yemek yapamamıştı. Kalk yemek yap diye kadının üzerine saldırdı ve dövdü. O andan sonra zaten ağzıyla kuş tutsa o kadını sevmem mümkün değildi. Zaten onun da kuş avına çıkmaya niyeti hiç yoktu.

Bir de annesi vardı ki sormayın gitsin. Tatlı cadı dizisi vardı hatırlarmısınız? Onun kötü bir annesi vardı. Kadın bizimkinin yanında melek kalırdı herhalde. Kızını uzaktan uzağa yönetiyor, her istediğini yaptırıyordu. Bana bakışlarını hiç unutamam.

Tüm yaşadığım stres ve üzüntülere rağmen ilkokulu başarıyla bitirmiştim. Ortaokula başladığım yıldan itibaren, işte bu bizim cadı kaynana ipleri eline alma atağında bulundu ve benim bir an önce uygun bir adayla nişanlandırılmam gerektiği hakkında babamı ikna çalışmalarına başladı. Tüm dertleri benim bir an önce evlenip evden ayrılmamdı. Bense okumak, meslek sahibi olmak istiyordum. Evlilik, erkekler beni ilgilendirmiyordu.

Şimdi yaşımdan küçük görünsem de, o yıllarda daha 13 yaşımda 15-16 gibi duruyordum. Sanırım kız çocukları ergenlikte daha çabuk gelişiyor. Katıldığımız bir davette genç bir adam beni dansa kaldırmıştı. Meğerse bunlar ana kız planlarını yapmışlar beni baş göz etmek için. Zavallı adamcağız yaşımı sordu, 13 deyince düşüp bayılacaktı. Ona 16 yaşında olduğumu söylemişler. Bu olaydan sonra gardımı aldım ve güvensizliğim arttı. İçime kapandıkça sezgilerim güçlendi. Belki o yıllar boyunca beni koruyan, bu güçlü sezgilerim ve onların iç yüzlerini görebilmemdi.

İlkokuldan başlayarak kendimi okuldaki tiyatro grubuna yazdırdım ve teselliyi tiyatroda buldum. Hem provalar nedeni ile okulda daha uzun kalabiliyor, hem de oynadığım rollerdeki kişiliklerle biraz olsun hayal dünyasına dalıp, gerçek hayattan uzaklaşabiliyordum. İkinci sığındığım liman kitaplar ve yazılardı. Sürekli kitap okur, öyküler yazardım.

Yüzümde gülen bir maske taşıdım ben hayat boyu. Kimse bilsin istemedim, teselliye ihtiyaç duymadım. Hala da duymuyorum. O benim acım, benim derdimdi. Yazmamın nedeni de, artık geçmişle hesabımı kapatmak. Bak beni yenemedin demek bir anlamda. İnsanlar bazen anlayamıyor neden insanlardan uzak ve mesafeli yaşamayı tercih ettiğimi. Benim yazdıklarımı okuyunca anlamak daha kolay olacaktır belki. Çocuklukta kazanılmış güvensizlik duygusu hayat boyu üzerinize yapışıyor. Bundan kurtulmak çok zor.

Gülen bir maske taşıyıp, ardında ağlamak kolay değildir. Bu içime atmalar, bir yerden çıkacaktı elbette. Sinir bozukluğu ve hastalıklar yoldaşım oldu. Gastrit, ülser, tiroit ne ararsanız artık J Lisedeyken sinirden başımı kaşırdım sürekli. Tüm kafa derimi yara yapmıştım. Ne zaman kötü bir olay yaşasam elim başıma gider, kaşır da kaşırdım. Nihayet öğretmenlerden biri farkedip durumu babama bildirdi. O da beni cilt doktoruna götürdü J Maalesef henüz kalp acısını tamir edecek cilt doktoru tanımıyorum.