Ocak ve Şubat' tan Geriye Kalanlar

 

Sanırım artık çok az şey yaşıyorum ki aylık yazılarda yazacak fazla konu bulamıyorum:) Aslında tam öyle de değil, sonuçta hayatta her gün bir macera ama koştururken yaşananları da unutuyoruz. 

Neredeyse geçen Haziran' dan beri babamla ilgili miras davam devam ediyor. En azından biraz ilerledik sanırım maalesef her celse birkaç ay ileriye attığı için uzun sürüyor bu davalar. Geçenlerde şahitler dinlendi. Babamın bakıcısı (her ne kadar kadınla ölmeden birkaç ay öncemaaşını alabilsin diye nikah yaptıysa da benden gizledikleri için benim için hala bakıcı ) için gelen şahitler beni tanımadıkları halde hakkımda bir sürü yalan sıralamışlar. İnsanlar mahkemede bile bu kadar rahat nasıl yalan söyleyebiliyor anlamıyorum. Cenazede karşılaştığım şahitlerden biri bana sarılıp başsağlığı dilediği halde, mahkemede bana sarılmak istediğini ve onu ittirdiğimi söylemiş. Neyse ki yanımda arkadaşım vardı. Çok şükür cenazeme gelecek kimseye kaba davranacak kadar görgüsüz değilim. İstanbul terbiyesi almış insanım. Kavgalı dahi olsam ölüme saygı gösterip gelene teşekkür ederim, kaldı ki tanımadığım insanı niye ittireyim. Her ne kadar bu söyleminin benim miras hakkımla ilgisi olmasa da kadının görgüsüzlüğüne verdim. Umarım bu yıl içinde bu davalar da biter de herkes yoluna gider. Bu konuda yazacağım çok şey var ama herşeyin bitmesini bekliyorum. Ancak tekrarlamak istediğim bir uyarı var yalnız yaşayan yakınlarınıza bakıcı seçerken çok dikkat edin ve sıkı kontrol etmeyi ihmal etmeyin.

Benim insan olarak içim rahat, neyin neden olduğunu biliyorum. Hakkımsa bana gelir diyorum. Belki ben ideal bir evlat değildim kimilerine göre ama babam da bu hayattan bana borçlu gitti. Ne yazık ki gerçek bu. 

Son haftaların bir stresli ama heyecan verici olayı da Karya ile odalarımızı değiş tokuş yapmaya karar verdik. Onun yatak odası çok küçüktü ama benim çalışma odası yaptığım oda yukarda olduğu için o zaman üst katta yatmaktan korkuyordu. Benim de büyük bir yere ihtiyacım yok. Zaten odası küçük diye hep benim çalışma masamda ders yapıyor. Ne onun ne benim huzurumuz kalınca gel odaları değişelim dedik. Ama demekle bitmiyor ki... Dayalı döşeli evde oda değiştirmek kolay mı? Önce iki odanın da boşaltılıp boyanması lazım, sonra mobilyalar girecek yerleşecek. Bu yarı yıl tatilinde ancak kolileme işlerini yapabildik. Karya neredeyse vazgeçiyordu yorgunluktan 😅. Şaka bir yana ben de çok yoruldum. Hem o işler, hem evin işleri derken yazı işlerim aksadı. Bir de her yerde koliler kutular sinir oluyorum. Neyse yakında boya işleri de bitip yerleşince umarım bir sonraki yazımda paylaşabilirim.

Bu stresli zamanlarda meditasyonun, olumlamaların inanılmaz faydasını gördüm. Hatta oğlum Ada ve Karya' yı da alıştırdım. Sınavlar öncesi veya stresli zamanlarda dinliyorlar çok iyi geliyor. 

Bu olumlamalar ve kendi kendime uyguladığım terapi seansları, okuduklarım ve canım Yurdagül' le (dahamutluyuz.com) konuşmalarım sayesinde Ege' nin evden taşınmasının travmasını kabullenebildim. Evet biliyorum neredeyse 3 yıl olacak ama annelik işte. Maalesef serbest bırakamıyoruz, görünmez bağlarımızı sıkıca tutuyoruz ve hem kendimizi hem karşımızdakini bunaltabiliyoruz. Oysa ki o öyle mutlu. Kendi kendine de çok güzel yetiyor, onunla gurur duyuyorum 💓 Üşüdün mü, ıslandın mı, yemek yiyor musun gibi düşüncelerimi kendime saklamayı öğrendim çünkü söyleyince kızıp bunalıp mesafe koyuyor 😞 Biliyorum çamaşırını da yıkıyor, evi derli toplu, yemek yapıyor ama işte gel de bana anlat...

Bu olayların dışında heyecanla baharı bekliyorum. Bahçede bitkiler topraktan başlarını çıkarmaya başladıkça benim avuçlarım da kaşınmaya başlıyor. Toprakla haşır neşir olma zamanım geldi çoktan. 

Yaşlandıkça daha da minimalleşmeye başladım. Hayatımdaki üç beş şey bana o kadar yetiyor ve mutlu ediyor ki... Sağlık ve huzurdan başka dileğim yok 🙏

Bunları okudunuz mu:

Yaşlanıyorsam Hayattayım, Mutluyum

Heybemizdeki Taşlar