Neler Oluyor Hayatta?

Merhaba sevgili dostlarım. Bu aralar ortalarda olmadığımı farkedip mesaj yazanlara teşekkürler. Bu günlerde ben bende değilim gerçekten de. O yüzden sadece yapmak zorunda olduğum işleri yapıp kabuğuma çekiliyorum.

aile ve çocuklar

Neden böylesin derseniz, bu yıl 20 yaşına gelen büyün oğlum Ege küçük bir daire tutup evden taşındı. Genç bir insanın özel alana ve bağımsızlığına ihtiyaç duymasını anlayabiliyorum ama anne olarak bu olay beni can evimden vurdu. Bu günlerin geleceğini biliyor, ama ne kadar etkilenebileceğimi yaşamadan tahmin edemiyordum.
Aradan neredeyse bir hafta geçti, kendimde yazacak gücü ancak buluyorum. İlk günler zaten ağlamakla geçti. İtiraf edeyim ki hala durup durup ağlıyorum. Bu değişiklik tüm ev halkını etkilese de, en büyük yarayı alan benim sanırım. Bu aralar transta gibiyim.
Diyeceksiniz ki dünyada milyonlarca insanın çocuğu uzak ülkelere veya okumak için başka şehirlere gidiyor. Tabii ki biliyorum ama yine de ateş düştüğü yeri yakıyor işte. Kendin yaşamadan bilemiyorsun. İnsan bir günden diğerine, eşyalar kolilere doldurulup evin kapısı kapandığı anda bambaşka bir hayat dönemine geçiyor. Artık o senin eline minicik bir insan parçası olarak gelen varlık değil, kendine ait bir hayatı yaşamaya doğru yol alan yetişkin bir insan. Ve bu bir anne için inanılmaz bir kaybetme duygusuymuş, yaşayınca anlayabildim ancak. Sürekli aklıma küçükken birlikte yaptıklarımız ve yaşadıklarımız geliyor. Kalbime sanki koskoca bir kaya oturmuş gibi.
Bu günleri atlatmak ve günlük hayatıma normal olarak devam edebilmek biraz zamanımı alacak. Okuduğum forumlar ve uzman yazıları da kendimizi engellemeden bu acıyı yaşamaya izin vermemizi tavsiye ediyorlar. Her an aklım onda, acaba iyi mi, ne yedi ne içti, üşüdü mü ıslandı mı... Farklı bir evde yaşamasına alışsam da iyi olup olmadığını merak etme duygusu biter mi bilmem.

aile ve çocuklar

Aman canım ne var yakına taşındı gidip gidip bakarsın da demeyin öyle olmuyor. Çat kapı çocuğunun evine gidemiyorsun çünkü onun da özel hayatına saygı duymak zorundasın. Ege zaten evde bile mesafeli, vıcık vıcık iletişimi sevmeyen bir çocuk. Şimdi kendi evine gidince iyice uzaklaşmasından da korkmuyor değilim.
İşte böyle dostlar, ben bende değilim, ne zaman geri gelirim bilmem. Çocuğu daha önce evden taşınan annelerin öneri ve tavsiyelerine açığım. Siz bu günleri nasıl yaşadınız ve nasıl alıştınız?

Diğer aile ve çocuklar konulu yazılar için tıklayın.

23 Yorumlar

Yorumlara link eklemeyiniz tıklanabilir link olan yorumlar yayınlanmaz. Please don' t add your links at the comments they will not published.

  1. Metehan Kanada'ya giderken şöyle düşünmüştüm. Hayatını kuruyorsun, çocuklar oluyor büyütüyorsun, tam evde her şey yerli yerine oturdu derken çıkıp gidiyorlar, hadiii, al baştan dengeler bozuluyor. Yaşadığın hüznü birazcık da olsa anlayabiliyorum. Bizimkiler gittiğinde oh kafamı dinleyeceğim desem de yüreğimde sızısı şimdiden beliriyor. Oğluşun, sağlıklı,mutlu, şimdi yeni bir hayata başmanın verdiği heyecan yüreğinde hayatının en büyük macerasına atılmış. Hepimizin vakti zamanında yaptığı gibi. Bunun için şükretmek gerek.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Aslında duygularım karışık. Bir yandan bu kadar bağımsız ve kendinden emin olması gurur veriyor, hayata karşı güçlü olacak diyorum. Ama öte yandan anne kalbi işte ilk evden gidene dayanamıyor. Alışacağım zamanla tabii ama insan hep merak eder gibi geliyor. Daha önce yatılı okula da gitti her haftasonu geleceğini bildiğimden olsa gerek, özlüyor merak ediyordum ama içimdeki bu acı yoktu. Şimdi farklı bir hayat döneminin başlamış olmasının sersemliğini yaşıyorum. O tabii hayatından memnun özgürlüğünü yaşıyor :)

      Sil
  2. Derya hanım hayırlısı olsun. Kendi ayakları üzerinde durması, mücadele etmesi bence gurur duymalısın. Ben böyle bir evlat yetiştirdim diye...

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Tabii gurur duyuyorum ama zaten mesafeli bir çocuk iyice uzak kaldık. Anneler için zor oluyor ☹️

      Sil
  3. Yazıyı okuyunca üniversitesiye ilk gittiğim gün aklıma geldi. Evden ayrılmayı, kendi ayaklarımın üstünde durmak çok istemiştim. Kendimden çok emindim aslında ama gitme zamanı geldiğinde göz yaşlarıma hakim olamamıştım. Annemle ikimiz karşılıklı sarılıp ağlamıştık. Oysa ki çok yakındı her hafta sonu gelebileceğim bir mesefeydi ama insan engel olamıyor duygularına.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Maalesef hem üzücü hem gurur verici dönemler.

      Sil
  4. Nasıl bir yorum yazayım bilemiyorum satırlarını okurken 15 yaşındaki kızımın da kendi düzenini kurup bağımsızlaştığını düşünmeye başladım.Kalbime bir ağırlık çöktü sanki ama bir taraftan ne mutlu ki kendilerine güvenli bireyler yetişmiş ve kendi ayakları üzerinde durmak için çabalıyorlar diye düşündüm.Dünya dönüyor ve herşey sıra ile yaşanıyor.Yeter ki sağlıkları yerinde olsun diyelim....

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Tabii iyi oldular mı biz de mutlu oluyoruz. Anne olarak zaten ömür boyu özler merak ederiz bu duygunun çaresi yok.

      Sil
  5. That is such a huge change. It only makes sense that it would be difficult and impact the whole family dynamic. Sending you lots of happy thoughts. <3

    YanıtlaSil
  6. canım Rabbim sağlık versin eminim Ege de bir süre sonra sizleri ve sizlerle olan ortamını çok özleyecek ama :(( Dayanması elbette zor olmalı henüz yaşamadım ama oğlumun üniversiteyi kazanıp gitme fikri bile beni çok üzüyor. Rabbim iyilere karşı getirsin evlatlarımızı napalım dayanacağız

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Dayanacağız mecburen canım. Annesinin dizinden ayrılmayan çocuklar da hayatı öğrenemiyor.

      Sil
  7. Deria, I understand you very much! Our children have grown and left us. We can't keep them home.,, They must follow their ways.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. I agree with you. I know that my sohn has to find his own way but for mothers is always hart.

      Sil
  8. Oğlum üniversite nedeniyle 19'unda Bursa 'da okumaya gidince çok sıkıntı çektim,aklım hep ondaydı. Bir yıl o da çok zorluk çekti.Her hafta sonu eve geldi nerdeyse.Sonra yurttan bir arkadaşıyla ev tuttular.Alıştı, hafta sonlar değil ayda bir gelmeye başladı. O alıştıda bizde merak arttı acaba ne yapıyorlar, nasıl yaşıyorlar diye.Yemektir,ev işidir falan. O da halloldu.Yemek tarifi falan almaya başladı.Ama tabi erkek çocuğu öyle evine gidip gelelim istemedi,biz de rahatsızlık etmektense uzaktan izledik. Nerdeyse 5 senedir ayrı ,mutlu o mutluysa bizde mutluyz. Ha tabi şimdi pandemi nedeniyle tası tarağı toplayıp eve döndü:) Biz daha mutluyuz.. Oysa gelmeye hiç niyeti yoktu.
    Uzun yazdım biraz ama demek istediğim şudur ki alışılıyor ama ana yüreği hep endişe içinde kalıyor ,maalesef. Ege'nin mutlu olacağına inanıyorum, sende alışacaksındır eminim.Sevgiler.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Merak ve özlem hiç bitmez sanırım ☺️

      Sil
  9. Derya hanım tek bir cümlenize canı gönülden katılıyor ve yuvadan uçma vakti gelen evladınızın yüreğinizde bıraktığı acıyı anlamaya çalışıyorum. "Yaşamayan bilemez" Evet üni.de okuyan kızım var bi henüz o evreye gelmedik. Kısmen kız çocuğu olması ile doğru orantılı. Erkekler bu konuda daha cesurlar. Şunu tüm kalbimle söylemek isterim evden ayrılmak isteyen bir evladım olursa evet üzülürüm. Fakat dijital çağın bu jenarasyonu muazzam akıllı ve ne istediğini, nereye varmak istediğini gayet iyi biliyor. Özgüvenleri müthiş. Cesurlar. Bırakalım, bir tas yemeği olmayı versin - ki inanıyorum asla aç kalmaz, bir çaresini bulurlar - elbiseleri kirlensin, oturup yıkasınlar ve dahi ütülesinler. Hayatın, anne baba ocağında tırın tırın giden bir tren olmadığını, sorumluluk alıp elini taşın altına koyma zorunluluğunu, tek başına ayakta kalabilmeyi öğrensinler.

    Emin olun bir kaç aya gelen olumlu mesajlar sizi çok mutlu edecek. Ben yeni nesil gençlikten çook ümitliyim. Cin gibiler..

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Güzel sözleriniz için teşekkürler. Alışacağım ama merak ve özlem duygum hiç geçmeyecek. Anne baba olmanın bedeli ☺️

      Sil
  10. heey hadi sabır sabır alışcan ki bak ne dicem biraz zaman geçsin de onunla dışarda buluşup kahve içersiniz, gezersiniz, alışveriş filan yaparsınız. ay sanki taylanda gitti yani hihihi :) arada haftasonu eve yemeğe filan çağır işte :) üstüne gitme çok yaniii :)

    YanıtlaSil
  11. Sevgili Derya, günlerdir sana da bahsettiğim nedenlerle inzivada gibiyim. Böyle zamanlarda geçmişin bende bıraktığı yaralar da su yüzüne çıkıyor ve kötü bir ruh haline bürünüyorum. Bugün internete gireyim dedim. Zaten ilk baktığım senin postun oldu. Seni gerçekten anladığımı düşünüyorum. Dilerim son düzene alışman çabuk olur ve korktuğun gibi olmaz. Yavrunu sık sık görürsün. Sevgiyle kucaklıyorum yavrum...

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Umarım Ece ablacığım. Destegin icin çok teşekkür ederim ☺️

      Sil
  12. Dışardan çok güçlü görünen bir yapın var aslında.

    YanıtlaSil
Daha yeni Daha eski