Corona Günlüğü 1

Ev sessiz sakin, günlük işlerimi tamamladım balkonun açık kapısından kuş seslerini dinleyerek yazılarımı yazıyorum. Sabah dinlediğim haberler bunaltınca televizyonu kapattım. Kuş sesleri ruhuma iyi geldi.

Dün akşam Avusturya Başbakanı bir açıklama yaptı ve önümüzdeki Çarşamba tüm okullarda eğitimin duracağını; evde olan ailelerin çocuklarını evde tutabileceğini söyledi. Çalışanlar için ise okullarda görevliler olacak ve aileler gün içinde çocukları okullara bırakabilecekler. Dün Ada' nın okulundaydık. E-learning, yani dijital eğitim sistemi denenecek bu dönemde çocuklar ders yapabilsin diye.
Yeni dönemler, yeni yaşam şekilleri. Buna da alışmak zorundayız. Sabah kızım Karya çok tedirgindi. Onun yanında konuşmamaya çalışsak da heryerde corona konusu konuşuluyor. Ne olduğunu tam anlayamıyor. Salgın bir hastalık nedir, karantina nedir, okullar neden kapanacak konuları ona biraz fazla geldi.
Ancak bugün okuldan geldiğinde, belli ki öğretmenleri konuşmuş, biraz daha sakindi.
Oğlum Ege başka şehirde yaşayan kız arkadaşının yanında. Bir yandan aklım onda. Ya aniden bir karantina olur ve onu göremezsem diye düşündükçe bir el kalbimi sıkıştırıyor nefessiz kalıyorum. Kendimi sakinleştirmeye çalışıyorum.

Yine en çok sakinleşebildiğim yöntemi yazmayı seçtim. Bu dönemde yaşadıklarımızı, hissettiklerimi yazmak istiyorum. İleride tüm bu felaketler geçip birileri okursa, yaşananlardan ders alınsın ve insanlar daha iyi bir dünya için mücadele etsin istiyorum. Bu felaketi atlatabilirsek, geçmişe dönüp bu yazılarımı okuyup hayatın ne kadar pamuk ipliğine bağlı olduğunu kendime bir kez daha hatırlatmak istiyorum.
Oysa ki doğa ne kadar güzel... Erken gelen bahar güneşi, kardelenler, krokuslar, altın çanaklar misler gibi açtı, kuşlar ötüyor. Karıncalar bile yuvalarından çıktı. Sanki insanların şu an yaşadıklarından bihaberler. Kendi dünyalarında yaşıyorlar. Bugün onları çok kıskandım.
İlerleyen günlerdeki gelişmeleri yazmaya devam edeceğim.