Beyoğlu Anılarım-20

Oğlum Ege 3 yaşlarına gelmişti. Artık hayatımın değişmesi gerektiğini kabullenmeye başlamıştım. Evde yaptığım ufak tefek işlerin dışında bir iş arayışına girdim. Bir ithalat ihracat firmasına yurtdışı temsilcisi olarak girdim. Günlük hayatı organize etmek zor da olsa çalışmak iyi gelmişti. Ne yazık ki iş yerim ve patronumla anlaşamadık. Ama doğru dürüst bir işe girmeyi kafama koymuştum. Evliliğimle ilgili şüphelerim son bulmak bilmiyordu çünkü.
Ve bir gün beklediğim kanıt geldi. Telefonunda bir kadınla mesajlaşmalarını buldum. Birbirlerini özlediklerini yazıyor sevgilerini itiraf ediyorlardı. Artık evliliğimiz o kadar yıpranmıştı ki üzüldüm mü bilemedim bile. Bir saniye bile düşünmeme gerek yoktu. Hemen boşanma kararı verdim. İlk günler buna karşı çıktı. Oturmuş düzenini bozmak istemiyordu tabii. Üstelik ilişki kurduğu kadın da evliydi. Çok iyi giden bir evliliğimiz olsa affeder miydim bilmem. Hayatta her şey siyah ya da beyaz değil. İnsan kesin olarak şunu yaparım diyemiyor yaşamadan. Ama ben son dönemece gelmiştim bundan ötesi yoktu. Çocuğumu babasız bırakmamak adına çok bile sabır göstermiştim ama iyi bir baba da değildi. Oğluna kötü davranmıyordu ama eve gelmemesi, oğlumuzun doğum gününde bile başka insanlarla içmeye gidip unutması gibi olaylar zaten çoktan bardağı taşırmıştı. Bir de aldatılmanın kanıtını bulunca kararımı vermekte zorlanmadım.

On yılımı geçirdiğim yerde bana ait olduğumu hissettiğim tek kişi oğlumdu. O cehennemden ancak onun elinden sıkı sıkı tutarak çıkabilirdim.

Hiç bir şey talep etmeden mahkemeye başvurdum. Birkaç  gün içinde iş buldum. Ne yazık ki o güne kadar evden çeviri işlerini yaptığım bazı ortak tanıdıklar, boşandığımı öğrenince eski eşimin ailesine ayıp olur diye bana iş vermeyi kestiler. Ev ve yakınında yuva arayışı çok kolay olmadı ama oldukça aradıktan sonra işimi, evimi ve oğlumun yuvasını birbirine yakın yerlerde bulabildim. On yılımı geçirdiğim evden eşyalarımı toplamak garip bir duyguydu tabii insan yaşadığı her yere alışıyor. Ama yeni bir hayata başlayacak olmanın heyecanı da vardı içimde.

Ege için yeni düzene alışmak çok kolay olmadı tabii. Babası sürekli evden taşınmak isteyen annen diye topu bana atıyor kendisi tüm sorumluluktan sıyrılıyordu. Ama oğlum doğduğundan beri benimle olmaya alışkın olduğundan, annesiyle taşınmayı uysalca karşıladı. Neşeli ve arkadaş canlısı bir çocukken, boşanma sonrası içine kapandı. Babasının ailesi de pek yardımcı olmadı bu sürece. Bizi neredeyse yok saydılar evden ayrıldıktan sonra. Sanki ben ve oğlum, o ailede hiç var olmamıştık. Böylece hayatta ikimiz yapayalnız kaldık.

Belki garip gelecek ama, biten evliliğimin ardından bir damla gözyaşı dökmedim. Akıtacak tek bir damla kalmamıştı çünkü hepsini evliliğimin içinde akıtıp tüketmiştim. Mahkemede imzayı atıp boşanmış bir kadın olarak çıktıktan sonra derin bir nefes çektim içime. Hissettiğim tek şey özgürlük ve rahatlamaydı. Bu kapıyı kapatmıştım ve önümdeki yeni kapıyı açmaya hazırdım.

Minicik dört duvarımın arasında o kadar mutluydum ki... Hayatımda ilk kez herşeyi ve herkesi arkamda bırakıp kendime yeni bir düzen kurmuştum. Üstelik yalnız da değildim Artık sorumlu olduğum bir oğlum vardı.

Sabah erkenden evden çıkıyor Ege’ nin yuvasına gidiyorduk. Sonra da işime yetişiyordum. Uzun zamandır bu kadar hevesle çalıştığımı hatırlamıyorum. İş yerim yeni açılmış bir spor dergisi idi ve finansal problemleri vardı. Maaşları ödemekte gecikiyorlardı ama bu bile beni karamsarlığa itmiyordu. Artık ileriye dönük bir adım atmıştım ve arkama bakmaya niyetim de yoktu. Bir yandan günde 12 saat çalışıp oğlumla ilgilenirken farklı bir iş fırsatı da arıyordum.

Beyoğlu Anılarım 21. bölüm