Beyoğlu Anılarım-21

İlk zamanlar eski eşim Ege’ yi görme bahanesiyle kafasına her estiğinde uğruyor ve tabii neler yaptığımı kontrol ediyordu. Yıllar içinde ne yaparsam yapayım bu kadın gitmez fikrine o kadar alıştırmıştı ki kendini; şimdi kendime kolayca bir hayat kurmama inanamıyordu. Babamdan aldığım iyi bir huy varsa, kangren olan kolu kesip atabilme özelliğim. Bir insan veya bir olay benim için bitmişse bitmiştir. Zaten mücadelemi önceden vermişimdir ve bitirdiysem de geri dönüş olmamacasına bitirmişimdir.  Artık evli olmadığımızı kabullenmesini ve aklına estikçe değil, haber vererek oğlunu görmeye gelmesini rica ettim.

Bu arada Ege’ nin sadece yuva ücretini binbir zorlukla söylene söylene ödüyordu. Bir gün çalıştığım dergi adına bir söyleşi yapmaya Avrupa yakasına geçmiştim. Yuvadan Ege’ nin hastalandığını haber vermek için aradılar. Benim geri dönmem en az 3 saatimi alırdı, babasının işi ise 10 dakikalık mesafedeydi. Telefon ettim, çocuğu alıp hemen doktora götürmesini söyledim. İşi olduğunu söylediyse de mecburen gitti. Hemen doktora götürüp ateşli çocuğu ilaçlarını bile almadan tekrar yuvaya bırakmış. Nefes nefese yuvaya ulaştığımda yuvanın müdiresi bile hayretler içindeydi yaşananlardan dolayı. Bana yaptıklarına şaşırmaktan çoktan vazgeçmiştim de, en azından çocuğuna sahip çıkmasını beklerdim.

Derken inanılmaz bir gelişme oldu. İnternette bir şey araştırırken, karşıma onun adı çıkıverdi. İnanmak istemedim. Yok canım isim benzerliği olmalı dedim. Mesaj yazsam mı yazmasam mı diye düşünüp durdum. En sonunda yazmaya karar verdim. Karşımdakinin gerçekten Gökhan olup olmadığından emin olmak için anne ve babasının adını sordum. Gerçekten de oydu. Kader bizi garip bir zamanda mucize gibi karşılaştırmıştı.

Böylece mesajlaşmaya başladık. Boşandığımı öğrendikten sonra, beni unutamadığını ve hala sevdiğini itiraf etti. Yıllar önce bu sözleri duyabilmek için neler vermezdim... Asla gerçekleşeceğine inanamadığım bir şeydi bu. Ayrıldıktan sonra neler yaptığını anlattı uzun uzun. Türkiye’ nin güneyinde turizm sektöründe çalışmış sonra Almanya’ ya gitmiş ve orada evlenmişti. Kısa süren bu evliliğin ardından Avusturyalı bir kadınla evlenip Avusturya’ ya yerleşmişti. Beş yıllık evlilikten sonra boşanmıştı. Çocuğu yoktu. Ayrıldığımızda başka bir kadından çocuğu olmamasını dilediğim günleri hatırladım J

Aylarca her gün uzun uzun yazıştık. Kimi zaman geçmişi anıp ağladık, kimi zaman birbirimizi her şeye rağmen hala sevdiğimizi itiraf ettik. Bir gün, beni ziyarete geleceğini söyledi. Bu haberin heyecanını üzerimden atamamışken birkaç gün içinde geleceğini öğrendim. Heyecandan ölebilirdim. Gerçekten yeniden birlikte olmamız mümkün olabilir miydi? Benim için artık hayatta ilk sırayı oğlum alıyordu. Sonunda üzüleceğimi de bilsem onu mutsuz edecek bir karar alamazdım.

O birkaç günü nasıl geçirdim bilmem. Deli gibi evi temizledim, işyerinde adeta uçarak çalıştım. Ve büyük gün gelip çattığında yüreğim ağzımda beklemeye başladım. Ayrı olduğumuz yıllar boyunca, ailesi  ile aynı adada yaşadığımızdan dolayı zaman zaman karşılaşmış ancak sadece selamlaşmakla yetinmiştik. Bir kez ailesini ziyarete geldiğinde yanında genç ve güzel bir kadın görmüş ; kendimi eve zor atmış ve deli gibi ağlamıştım. Artık iki özgür insandık. Kapıyı çalıp içeriye girdiğinde ağlasak mı gülsek mi bilemedik. İkimiz de çocukluk edip cahilce davrandığımız için pişmandık. Avusturya’ ya yanına gitmemi istiyordu.

Beyoğlu Anılarım 22. bölüm