Beyoğlu Anılarım -22 / Final

Sonrasında olaylar hızla gelişti. İstanbul’ da rüya gibi birkaç günden sonra Ege’ yi alıp gitmeye karar verdim. Biliyorum çok radikal bir karar ama kaybedecek bir şeyimiz olmadığını ve ikimizin yalnız olduğumuzu düşünerek aldım bu kararı. Ben o güne kadar hayatım boyunca hayalini kurduğum aileye kavuşamamıştım. Bu benden kaynaklanan bir hata da değildi çünkü bunun için çok çabalamıştım ama bazen karşımıza yanlış insanlar çıkıyor. Belki oğluma daha iyi bir aile ve gelecek verebilirim diye düşündüm. Bir kez çemberi kırmış, kendimde yeni bir hayat kuracak gücü bulmuştum. Dünyanın neresinde olursam olayım başarırım diye düşündüm.  İşimden ayrıldım ve oğlumla yaşadığımız daireyi boşalttım. Son haftalarımı çok sevdiğim bir arkadaşımın evinde geçirdim. Geçmiş hayatımda dost bildiğim herkes boşandıktan sonra bana sırt çevirmişti. Çocukluk arkadaşlarım bile evlerine bile çağırmaktan kaçınıyordu. Kadınlarda garip bir, boşanmış kadın kocamızı çalar korkusu var sanırım sanki her kadının tek derdi aman çevreme bakınsam da karşıma çıkan erkekleri ayartsam olurmuş gibi. Hayatımın hiçbir döneminde öyle bir insan olmadım ve en acısı da arkadaşlarım beni tanıdığı halde mesafe koymalarıydı. Kocalarında ise şöyle bir düşünce oluyor eğer kendilerine veya evliliklerine güvenmiyorlarsa. Bu kadın şimdi örnek olur benimkini de ayartır da boşanmaya kalkar. Bu korkuları yaşayacağınıza evliliklerinizi bir gözden geçirin derim ben. Yanımda  yöremde kala kala bir elin parmaklarını doldurmayacak insan kaldı. İşte son günlerimi geçirdiğim arkadaşım da hem iyi hem kötü gün dostum; hakkını asla ödeyemem.

Biz oğlumla iyi bir ekiptik. Tüm hayatımızı iki bavula doldurduk ve bizi yeni hayatımıza götürecek uçağa bindik. İnsan çok şey geride bırakıyor, maddi ve manevi. Yaşarken biriktirdiğimiz bir sürü anının yanında, çok sevdiğimiz ufak tefek şeyler de oluyor. Herşeyi geride bıraktım. Kitaplarım hariç hiç biri canımı acıtmadı, ama kitaplarım da emin ellerde onları okuyup değerini bilecek bir dostta.

Beyoğlu Anılarım buraya kadar sevgili dostlar. Umarım sizi sıkmamışımdır. Bundan sonrasını yazarsam farklı bir başlıkta, farklı bir hikaye olacak çünkü Avusturya’ ya geldikten sonra bambaşka bir insan oldum ve o güne kadar yaşadığım hayata geri dönmemek üzere veda ettim. Hani uzay filmlerinde duvarda bir delik açılır ve siz oradan geçince farklı bir boyuta geçersiniz ya, işte öyle. Veya üzerizdeki deriyi yılanlar gibi değiştirip, yepyeni bir insan olursunuz... Geçmişi yazmak bana çok iyi geldi, yaralarıma merhem oldu. Yaşanılan tüm acılara bir vedaydı, bu yazı serisi ile mühürledim ve geride bıraktım. Aldığımız kararlar zaman zaman bize acı ve pişmanlık yaşatırken, kimi zaman da iyi ki almışım dedirtiyor. Yaşamadan bilemiyoruz. Geçmişimi ben seçmedim bir anlamda mecbur kaldım yaşamaya, bugünüm ise benim seçimim. Eski Derya’ nın hikayesinin sonuydu bugün. Yeni anlatı ve hikayelerde görüşmek üzere diyelim o halde. Kalın sağlıcakla...

Beyoğlu Anılarım serisini sevdiyseniz ve tekrar okumak isterseniz tüm bölümleri #beyogluanıları etiketinden okuyabilirsiniz. Aylardır takip edip okuduğunuz için teşekkür ederim. Ayrıca bu anıları yazmaya beni teşvik eden sevgili deeptone' a da teşekkür ederim.