Beyoğlu Anılarım - 17

Garip bir şekilde 18 yaşıma kadar bana esir hayatı yaşatacak kadar otoriter olan babam, 18 yaşımdan sonra da tamamen beni kendi halime bırakmıştı. Daha önce de bahsettiğim gibi geç saatlere kadar çalışıyordum. 16 yaşıma kadar maddi yükümü babaannem üstlenmişti, lisede de hafta sonları çalışıp kendim kazanıyordum. Bir gün işten eve geldiğimde tüm eşyalarımı kapının önünde buldum. Yıllarca beni evlendirip kurtulma hayali kuran üvey annem ve annesi bir erkek arkadaşım olduğu ve nasıl olsa yakında evlenmeye karar verdiğim için, tüm eşyalarımı toparlayıp kapıya koymuştu. Evet evlilik gibi bir niyetimiz vardı ama o askerdeydi ve kesinleşmiş bir şey yoktu. Babamı aradım ve durumu anlattım. Hiç tepki vermedi biliyormusunuz? Elinden bir şey gelmediğini söyledi. Rahmetli eski kayınvalidemi aradım, hemen bir araba tutup eşyaları onun evine taşımamı ve onun yanında kalabileceğimi söyledi. Okuyanlara belki bu olanlar inanılmaz gelecek ama ben hepsini birebir yaşadım. O gün babam farklı davransaydı, evden hemen ayrılmak zorunda kalmaz ve belki de evlenmeden, seçtiğim kişinin aslında beni mutsuzluğa sürükleyeceğini farketme şansım olurdu.

Böylece kayınvalidemin evinden işe gidip gelmeye ve nişanlımın askerden dönüşünü beklemeye başladım. Babaannemin ölümünden sonra eksikliğini duyduğum anne rolünü o üstlenmişti. İki arkadaş gibiydik. Her gün oturup uzun uzun sohbet ediyor, birlikte gezip tüm zamanımızı birlikte geçiriyorduk. Bir anne bulabilmiş olma fikrinin mi, evlilik fikrinin mi bana daha sıcak geldiğini hala sorarım kendime.

Nişanlımın bir de evli abisi vardı. Eşi beni pek sevmiyor, ama kayınvalidemin beni koruması yüzünden pek de ilişemiyordu. Babası ise kendinden başkasını düşünmeyen bir insandı. Dünya onun etrafında dönüyor gibiydi ama kişisel olarak bana bir zararı yoktu. Veya içinde bulunduğum durumda pek de önemsemiyordum.

Bir yandan da onların alt katında, bizim oturacağımız daireyi hazırlıyorduk. Müstakil iki katlı, bahçeli bir evleri vardı. Hayatımda ilk kez kendimi mutlu hissediyordum. Yıllarca kurtulmak istediğim kabustan kurtulmuş, yarınlara umutla bakıyordum. 

Babamla ise evlendikten birkaç yıl sonra ancak barıştık. Eski eşim konuşmaya gitti ve ben de herşeye rağmen babamdır dedim barıştım. Bu arada üvey annem de beni aramaya ve pek kibar davranmaya başladı. Nasıl olsa artık onun için bir tehdit değildim.

Çok güzel bir gelin olmuştum. Terzi olan kayınvalidem, gelinliğimi kendisi dikmişti. Düğün öncesi annemi arayıp buldum ve davet ettim. Babamın gelmeyeceğini zaten önceden biliyordum. Annem yeniden evlenmişti ve o zaman 6 yaşında olan bir kızı vardı. Kızına karşı anaç davranışları dikkatimden kaçmamıştı. Bana karşı ise uzun zamandır görmediği bir tanıdığa rastlamış gibiydi. Ortak hiç bir anımız yoktu. Yine de ailemden biri düğünüme geleceği için mutluydum.

Daha sonra taşınacağını söylemiş, ancak bana ne adres ne numara bırakmadığı için izini yeniden kaybetmiştim. Yani görüp göreceğim anneliği ancak o günle sınırlı kaldı. O da zaten düğüne gelen diğer konuklardan farklı değildi.

Ertesi gün Bozcaada’ ya gidecektik balayı için. Sabah eşimde bir gariplik olduğunu farketmiş ama ne olduğunu da anlayamamıştım. Yorgun olduğunu, belki de yolculuğu ertelememiz gerektiğini söylediğinde yaşadığım hayal kırıklığını tahmin edersiniz. Birkaç gün erteleme ile seyahatimize çıktık ama o artık evlilik öncesi beni her gün arayan ve çok sevdiğini düşündüğüm kişi değildi. Evlilik hayatına uyum sağlayamadığını düşünüyor ve sabır gösteriyordum. O dönem de çok yoğun çalıştığım için sabah erkenden evden çıkıyor ve geç saatte geliyordum. Detaylı oturup hayatımı gözden geçirecek zamanım da pek yoktu. Bu arada o da ailesinin sahip olduğu restaurantta çalışmak istememiş, bir şirkette işe girmişti. Bir süre sonra hayatımız bir nebze normale döndü. Benim işim, onun işi, iş yerlerimizin davetleri, ailesi derken zaman geçip gidiyordu. Ama eşim asla düğün öncesi olduğu kişiye geri dönmedi.

(Resimler google görsellerden alıntıdır)

Beyoğlu Anılarım 18