Beyoğlu Anılarım -16-

Ben sende tutuklu kaldım

Kendi hayatımdan çaldım

Yedi cihan dolandım

Bana mısın demiyor

Çok sevdiğim, yıllarca evlerine sığındığım arkadaşım ailesi ile yurdışına  yerleşmişti. Artık eskisi gibi adaya gidemiyordum. Bu arada sevdiceğimin askere gitme zamanı gelmişti ve sonrasında da yurdışında yaşama hayalleri kuruyordu. Birlikte gidebileceğimizi söylüyordu. Evden gitmek istiyordum ama o dönemlerde yurtdışında yaşamak bana hiç de cazip gelmiyordu. Hatta bir ara babam beni yurtdışında yaşayan kuzeninin yanına göndermişti ve bir süre orada kaldım. Ama yerleşsem, daha özgür ve rahat bir hayat yaşama imkanım olmasına rağmen dayanamayıp döndüm. Tabii bunda aşık olmamın rolü de büyüktü.

Ve ayrılık zamanı geldi çattı. O yıllarda askere giden birini beklemek hiç de kolay değildi. Cep telefonu yoktu ancak telefon kulübesinden arayabiliyordum. İzine geldiği zaman görüşmemiz de benim durumumu ayarlamama bağlıydı. Sıkıntılı bir dönem başlamıştı benim için. Yine de tüm çalkantılarına rağmen birlikteliğimiz üç yıl sürdüğü için geleceğe daha umutlu bakıyor, evlilik hayalleri kuruyordum. İşyerindeki arkadaşlarım bize yardımcı olmaya çalışıyordu. Sabırla bekledim aylarca. Askerliğinin bitmesine sayılı günler kalmıştı. Bir gün işyerimi bir kız aradı ve sevdiğimle yıllardır ilişkisi olduğunu söyledi. İnanmak istemedim, kötü bir şaka olduğunu düşündüm. İnsan 20 yaşında olunca bu durumlarla çok kolay baş edemiyor. En azından bizim zamanımızda öyle idi. Şimdi gençler daha olgun. Hemen aradım ama ulaşamadım. Aynı arkadaş grubunda  olduğumuz biriyle konuştum ve bunun gerçek olduğunu söyleyip dünyamı başıma yıktı.

Bu arada  arkadaşı beni arıyor ve teselli etmeye çalışıyordu. Haftalarca ulaşmaya çalıştıktan sonra adaya gittim yüzyüze konuşmak için, askerden gelmişti çünkü. Benimle konuşmak istemedi. Sorularımı yanıtlamaması ve tepkisiz kalması kızın söylediklerini onaylıyordu.

Arkadaşı ise beni hep arıyor ve işyerime geliyordu. Yakınlaşmaya çalıştığının farkındaydım ve ilgi görmek iyi de geliyordu ama hala aynı kişiyi severken bir başkasını sevmek mümkün olmuyor. Bu durum aylar sürdü. Yine de vazgeçmedi ve böylece hayatımda yeni bir ilişki başladı. Beni hemen ailesi ile tanıştırması, annesinin bana çok yakın davranması kendimi onların arasında rahat hissetmemi sağlıyordu. Tabii çocukluğumdan beri duyduğum doğru dürüst bir aile özlemi de belki artık normalleşmeyi bu ailede bulurum ümidini doğurmuştu içimde. Hayatta her zaman kendi kendine savaş veren genç bir kız için, onunla ilgilenen ve korumaya çalışan insanlar ne kadar önem taşır bilemezsiniz.

Bu kişi, hayatımın on yılını geçireceğim ilk eşim olacaktı. Ama ilişkimiz daha baştan bir yalanla başlamıştı. Aslında o arkadaşının sahip olduğu mutluluğa konmak istiyordu, bense hala ve hep bir başkasını sevecektim. Ne kadar da genç ve cahilmişiz...

Evliliğime daha sıra gelmeden, ayrılık sonrası günlerde yaşadığım üzüntü ve mutsuzluğu nasıl ifade edebilirim bilmiyorum. Ne hayatın, ne işimin bir anlamı kalmamıştı. Trans halinde işe gidip geliyordum. Şimdiki yaşımda aynı duyguları yaşayabilir miyim bilemiyorum. Geçmişte yaşadıklarım beni daha katı bir insan haline getirdi sanırım. Bir de tabii 20li yaşlardaki olaylara bakış açısı ile 40lı 50 li yaşlardaki bakış açısı farklı olabiliyor. Bir de insan ne yaşarsan yaşa, hayat devam ettikçe üzüntünün hafiflediğini ve büyük ölçüde de unutulduğunu öğreniyor. O zaman bunu düşünebilecek durumda değildim. Hayatımın nasıl devam edebileceğini bilemiyordum. Dünya durmuş, hayat bitmişti benim için. Sanırım babaannemin ölümünden sonra hayatta yaşadığım en büyük acı da budur. 

Ben mutsuzluğumu alabildiğine yaşarken, eski eşim de durmadan arayıp duruyordu. Beni sinemaya, yüzmeye davet ediyordu. Bir insanın eksikliğini başka bir insanla telafi etmeye çalışmak belki de yapılabilecek en büyük hatalardan biri. O kişiyi kaybettiğiniz kişinin yerine koyuyor ve belki de size hiç de uygun olmayan bir insan olduğunu görmezden geliyorsunuz. İdare edilmesi kolay, çocuk gibi biriydi. Sessiz sakin kişiliği, ailesinin bana gösterdiği yakınlık belki de hayatım boyunca özlemini duyduğum aile hayatını onlarla yaşayabileceğim düşüncesine kapılmama neden oldu. Beni hemen ailesi ile tanıştırması ayrıldığımız G.nin  beni ailesiyle pek bir araya getirmemiş olması sanırım beni etkileyen davranışlardan biri oldu. O da askere gitmeden önce bana evlenme teklif etmişti. Babamla konuştum ama evliliğime karşı çıktı. Ama yıllar boyu acı çektiğim baba evinden kaçıp kurtulma ve belki de özlediğim aileyi kurma ümidi ağır bastı ve dinlemedim. Ön planda olan sevgiden çok; özlemi duyulan aileyi kurma fikriydi. Böyle bir şeye sabit fikirle odaklanınca, geri plandaki olumsuzlukları ya görmüyor, ya da görmezden geliyorsunuz. 
Böylece ilk aşkımı ve acımı kalbime gömüp yeni bir hayata yelken açtım. 

Bu şarkıyı dinlerken litrelerce gözyaşı döktüm. Aradan yıllar geçmesine rağmen bu anıları ve özellikle de hayatımın sonu acı bitse de en güzel 3 yılını yazmak çok da kolay olmadı. 

Daha önceki bölümleri buradan okuyabilirsiniz.

Beyoğlu Anılarım 17. bölüm