Beyoğlu Anılarım - 14 - Aşk !!!

Hemen hemen her haftasonu adaya gidiyordum. Adalarda çok anım var. Çocukken Burgaz ve Kınalıada’ ya çok gittim yaz tatillerinde kaldım; daha sonra Büyükada’ya ve en son da yıllarca haftasonları ve ilk evliliğim boyunca on yıl Heybeliada’ da yaşadım yaz kış. O Cuma günü, arkadaşım ve ablasıyla vapurda giderken, adadan bazı arkadaşlarıyla söyleştiklerini ve o akşam onlarla buluşacağımızı söylediler. Bu haftasonlarını hep iple çekerdim. Bütün haftaya Cuma akşamları adaya gitmenin hayaliyle katlanırdım diyebilirim. O Haziran akşamı hayatımın akışını değiştirecekti ama henüz farkında değildim. Arkadaşım yurtdışına gidecekti yakında ve bu yüzden hepimiz buruktuk. Ama ablası ile de yıllar içinde çok yakın arkadaş olduğumuz için adaya gelmeye devam edecektim. 

Vapurdan inip iskelenin karşısındaki parka gittik. Beni arkadaşlarıyla tanıştırdılar. Ancak aralarında biri vardı ki daha birbirimize ilk bakışmamızda gözlerimizi alamadık. İnsan hayatta belki birçok kişiyi sevebilir. Ama gerçek ve büyük aşk denilen şey sanırım sadece tek bir kez yaşanıyor. Ona baktığım an, sanki hayatımın ilk ve son aşkı olduğunu hissetmiştim.

Bu bölümleri yazarken artık evli olduğumuz için seviniyorum, çünkü başka biriyle evli olsam bu duyguları anlayabilirmiydi bilmem.

İlginizi Çekebilir : Beyoğlu Anılarım - 13

Gökhan’ ı tanımak, hayatıma bambaşka bir anlam katmıştı. Gençlikte yaşanan o ilk aşkı bilirsiniz. Güneş daha bir güzel parlar, şarkıları farklı bir duyguyla dinlersiniz, kanatlarınız varmış gibi gidersiniz her yere. Çok mutluydum. Ama benim gibi içine kapalı biri için bunlar çok büyük duygulardı. Sizlere daha önce de çocukluğumda yaşadıklarımdan dolayı, sezgilerimin çok güçlü olduğundan bahsetmiştim. İçimde hep, onu kaybedeceğim duygusu vardı. Korku da değil, bunun olacağını biliyordum. Yine de birlikte güzel günlerin hayalini kurmaktan alamıyordum kendimi.

Dıştan bakınca tablo gibi uyumlu, içtense son derece farklı kutuplardaydık. Ben içine kapanık, dikkat çekmeden siyam kedisi gibi gölgeden gölgeden giden genç bir kız, o ise dışa dönük, aktif, tüm kızların ilgi odağı olan ve bulunduğu yere sığamayıp dünyayı gezmek isteyen bir genç. Benimse tek istediğim o karanlık yıllarımın geçtiği evden ayrılıp nihayet normal bir aile hayatı kurmaktı. Mutlu bir çocukluk geçirdiği için benim yaşadıklarımı anlaması imkansızdı. Ama  18 yaşında  iki genç ne kadar mantıklı olabilir? Aşık oldun mu oluyorsun işte o yaşlarda. Bu duyguları engellemek çok zor.

İstiklal caddesinde Whimpy, eskiler hatırlar sanırım artık yoktur. Genelde sadece gençler gittiği için buluşma yerlerimizden biriydi. Babamın gazabından korunmak için gizli saklı yerlerde buluşurduk hep. İstiklal caddesinin arka sokaklarında olan Bab kafe de bunlardan biriydi. 

Beyoğlu Anılarım 15. bölüm