Beyoğlu Anılarım- 12

Beyoğlu günlerim. İstanbul günlerim. 

Babaannemin ölümünden sonra, artık tek düşüncem o evi terketmek oldu. Ama akıllıydım da. Evden kaçmanın benim için çözüm olmadığını biliyor, günün birinde hazır olabilmenin planlarını yapıyordum. Okul arkadaşımın ailesi babamdan izin alırdı haftasonları onlarda kalabilmem için. Kurtuluş’ ta otururlardı kışları  ve Ada’ da da evleri vardı. Onların evi benim için bir kaçış yeri olmuştu adeta. Arkadaşımın annesiyle dertleşiyor, iki kızkardeşle çaylara  gidiyorduk. Evden uzak olabildiğim her yerde mutluydum.  Evet çok yalan söyledim otoriter ve katı babama rağmen bazı şeyleri yaşayabilmek adına. Ama bu yalanlar beni o mutsuz olduğum evden biraz olsun uzak tutabildiği için hiç pişman değilim. Şaşırdığım tek nokta, her şeye rağmen yanlış bir şeyler yapmamış ve kötü olaylar yaşamamış olmam. Taa ki ilk evliliğime kadar ama daha o anılara kadar çok anlatacaklarım var 😊 

Bizim gençliğimizde tüm modern hayat görüşüne rağmen arkadaşlıklarımız saf ve temizdi. Kızlı erkekli bir yerlere de gitsek, kimse kimseye tacizde bulunmazdı. Sanırım biraz da o yıllarda yaşamış olmaktan dolayı şanslıydım.

Lisedeyken, yabancı dilim sayesinde para kazanabileceğimi farkettim. Haftasonları turist gezdiriyor ve küçük çocuklara ders veriyordum. Ayrıca Tepebaşı’ nda Tüyap Kitap Fuarı olduğunda fuarda çalışıyordum. Kitapların arasında olmak, birçok yazarla karşılaşıp hatta tanışmak büyük mutluluktu. Para kazanmak hoşuma gitmişti. Elimden geldiği kadar para biriktiriyordum. Artık babaannem de olmadığı için cadının maskesi tamamen düşmüştü. Benim için küçük parmağını dahi kıpırdatmıyordu. Eve gelince çamaşırımı yıkayıp ütülüyor, odamı temizliyor ve yemeğimi ısıtıp tek başıma yiyordum.

Liseyi bitirmeme sayılı günler kala, çok iyi bir öğrenci olduğum ve gazeteci olma hayalleri kurduğum için okul müdiresi beni çağırıp yabancı bir gazetede stajyer aradıklarını ve yaz tatilinde çalışmak isteyip istemediğimi sordu. Havalara uçmuştum. Tabii ki isterdim.

O arada üniversite sınavına da girdim. O zaman puan sistemi farklıydı. Puanın tutuyorsa ve kontenjan varsa seçtiğin okula giriyordun. 3 sayısal puanla Boğaziçi Üniversitesini kaçırmıştım. Babamın yasaklamalarından dolayı İstanbul dışı bir yer de yazamamıştım. Açık Öğretim kazanmıştım bari onu okuyayım dedim. Kaydımı yaptıracakken postayla eve gelen kazandığımı belgeleyen kağıtları bir türlü bulamadım. Günlerce aradım nereye koyduğumu da biliyordum oysa ki. Ankara’ ya Milli Eğitim Bakanlığına kimlikle başvurunca aslında halletme imkanı vardı. Ama babam götürmedi. Böylece kayıt zamanını da kaçırdım ve hakkım yandı. Kayıt işlem tarihi geçtikten sonra bir gün üvey annem yüzünde o şeytani gülümsemesi ile elime aradığım belgeleri tutuşturdu. ‘ Temizlik yaparken buldum, sen çok dağınıksın zaten dedi. Oysa belgeleri nereye koyduğumdan adım gibi emindim.

İlginizi Çekebilir : Beyoğlu Anılarım - 13