Elveda Bebeğim

Stajdayım... Çocuklarla resim çiziyoruz. Birden karnımda inanılmaz bir sancı hissediyorum. Tuvalete gittiğimde kanamam olduğunu farkediyor ve telaşa kapılıyorum. Şefim hemen beni arabaya bindirip hastaneye götürüyor. Korkuyorum, boncuk boncuk terliyorum kalbim deli gibi çarpıyor. Doktor plazentada bir yırtık olduğunu ve dinlenmem, sürekli yatmam gerektiğini söyleyerek beni eve gönderiyor.

Söylediğini yapıyorum ama ne sancım ne de kanamam durmuyor. Bu kez hastane yerine jinekoloğuma gidiyorum. Ultrasonla bakarken gözüm ekrana takılıyor. Minicik bir bebek orada, hareketsiz yatıyor. Henüz çok küçük ama yine de belirgin bir bebek. Doktor bütün plasentanın patladığını ve maalesef bebeği kaybettiğimizi söylüyor. O an hiçbir şey hissedemiyorum. Donup kalmış gibiyim. Kafamda tek bir görüntü var ; ekranda gördüğüm cansız bebek. Bir erkek bebek. Cinsiyeti bile belli. Görmeseydim, daha kolay olur muydu? Hastaneye gidip kürtaj olmam gerekiyor. Garip bir şekilde sakinim. Eşime eve, çocukların yanına gitmesini söylüyorum.
Hiç bir şey düşünemiyor, hiç bir şey hissedemiyorum. Ekrandaki cansız bebek gözümün önünden gitmiyor.
Birkaç gün sonra okuluma ve normal hayatıma geri dönüyorum. Bu güne kadar tek bir kez arkasından ağlayabildiğim, ama asla unutamadığım bebeğe son sözüm: Elveda bebeğim... Dünyaya hiç gözünü açamasan da, sadece üç aylığına annen olabilsem de seni hiç unutmayacağım...