Dünyaya Cam Arkasından Bakmak

Ben dünyaya cam arkasından bakmayı öğrendim henüz küçücük çocukken. Çocukluğum Çukurcuma yakınlarında genç kızlığım ise Tünel' de geçti. 70' li, 80' li yıllar karışık yıllardı. Gerçi ne zaman yatıştı diyeceksiniz ama o zaman da öyleydi işte. Ailem hep korkardı bana bir şey olacağından ve böylece cam kavanozda salatalık turşusu saklar gibi saklayıp büyüttüler. Sokakta oynayamadım hiç mesela. Oynayan çocuklara cam arkasından baktım hep. Bütün gün bakıp sokakta neler oluyor gözledim. Geçen yoğurtçudan, hamsiciden, hurdacıdan, bizim eski evde kapıcılık yapıp kendi karşımızdaki lüks apartmandan aldığı dairesinde yaşayan Kazım amcanın hayatından, konu komşudan hep haberim oldu. Cam arkasından insanları merak ettim. Sonra gerçek insanlar yetmedi kendimce hayal kurup hikayeler uydurmaya başladım. Kağıda döktüklerim de oldu. Camın arkasından bütün dünyaya ulaştım hayallerimde. Hayal kurdum yazdım, hayal kurdum yazdım. Bu yalnızlık duygusu alışkanlık oluyor sanırım insanda. Yalnızlık sevdiğim bir şey oldu.
Tabii okul ve iş zamanlarımda insan içine karıştım ama fırsat bulduğum her dönem yalnızlığıma sığındım. Bu iyi bir şey mi kötü bir şey mi bilmiyorum artık. Hayatımın bir parçası oldu çıktı işte.
Ailemle birarada olmak beni çok mutlu etse de fırsat bulup yalnız kalabildiğimde bunun tadını da fazlasıyla çıkarıyorum. Şükür ki buna uygun bir yerde yaşıyorum.
Sosyal zorunluluklarımı halleder etmez ya bahçeme, ya da camımın arkasına sığınıyorum.

Deli Kızın Bohçasından Dökülenler - İlk Yazı