Yıllar Sonra İstanbul...

 

Yıllardan sonra üzücü bir nedenden İstanbul' a gitmem gerekti. Bir 10 gün kadar önce babam rahatsızlandı. Ağır olduğunu duyunca hemen süresi geçen pasaportumu yaptırayım da gideyim diye düşündüm. Tabii pasaportun başvurusu ve bana gelmesi birkaç gün sürdü. Ne yazık ki yetişemedim ve vefat haberini aldım. İşte uzakta yaşamanın bize göre en negatif yanı bu ve hem eşimin hem benim başıma geldi. Hoş aynı şehirde de olsan son anlarına yetişebileceğimizin bir garantisi yok. 

Tabii acilen ilk bulduğum uçakla gittim ve cenaze sonrası da döndüm. Her ne kadar babamla inişli çıkışlı bir ilişkimiz olsa da, son ana kadar iletişimde olduğumuz ve en azından cenazesine yetişip veda edebildiğim için içim rahat. 80 yaşındaydı, insan hep sıralı ölüm olsun der ya kabulleniyor ailedeki yaşlıların günün birinde aramızdan ayrılacağını.

Tabii bu vedalar da hayatın bize verdiği ödevlerden. Ancak insan hep kendi başına gelecek zamanın daha gelmediğine inanıyor. Başkalarını teselli ederken bir bakıyorsun senin de sıran gelmiş.

Yıllardır özlediğim İstanbul'a böyle bir sebepten gitmek istemezdim. Umarım daha mutlu anlarda da gitmek kısmet olur.

Daha sonra olanları ayrı yazılarda paylaşacağım. Birkaç gündür evde dolanıp bu haberi blogda nasıl paylaşırım diye düşünüyordum. Yazacak keyfim de yoktu açıkçası ama beni sürekli okuyanlar bilir ki benim ilacım da yazmak.