Eğitim Sistemleri İle İlgili Düşüncelerim

Eveeet efendiim, bu okul yılının ilk veli toplantıları turlarını başarıyla tamamlamış bulunmaktayım !!! Veli toplantısı deyip geçmeyin, bu oldukça çetin bir maraton. Saatleriniz geçiyor her birinde. Bizim okullarda sınıfların dışına liste asılır, gelen veliler de sırasıyla adını listeye yazar sırayla sınıfa girmek için. Tabii arada mızıkçılıklar ve tartışmalar da olmuyor değil :) Uzuuuun uzun bekleyişten sonra görüşmelerimi tamamladım ve beni çok mutlu eden şeyler duydum. Her ne kadar çocukların durumu okulda iyi olsa da, veli toplantılarını önemsiyorum. Öğretmenlerle arada bir de olsa iletişimde olmak ve çocukların durumu hakkında konuşmak iyi oluyor.

Bu arada biraz daha bloglarımı açmadan yazdığım ve kıyıda köşede unuttuğum yazılarımı kurcaladım. Neler yazmışım neler :) Bazılarını bloga da eklemek istiyorum. Tam da veli toplantısından bahsetmişken, eğitim sistemleri ile ilgili 2013' te yazdığım bir yazıyı ekliyorum bugün. Oldukça umutsuzmuş düşüncelerim:

Yıllarca süren öğrencilik hayatımdan ve yine yıllardır sürmekte olan öğrenci annesi olarak geçen zamandan aldığım tek bir ders var: Okullar öğrenciler için yok, öğrenciler okullar için var... Okulların varlığını sürdürebilmek için yüzyıllar boyunca yarattıkları ve bugüne kadar sürdürdükleri prototip, standart öğrenciye ihtiyaçları var. Bu prototipe uyan bir çocuğunuz varsa ne alâ, yok standartların dışında, farklı yetenekleri olan bir çocuğunuz varsa yandınız. Ya her yıl bir servet ödeyerek özel okullarda okutacaksınız, ya da kaderinize razı olacaksınız. Eğer tersi olup okullar öğrencilere yardımcı olmak için varolmuş olsaydı, öğrencinin kişiliğine yönelik, birebir eğitim verebilen bir sistem oluşmus olurdu.
Kendi öğrencilik zamanımızda yaşadığımız sıkıntıları bugün çocuklarımızın da yaşıyor olduğunu görmek çok acı. Demek ki bir arpa boyu kadar yol katedilmemiş. Üstelik daha da kötüye gittiğini söyleyebilirim. Zamana uyacağız diye abuk sabuk bir takim değişimler de olmuş. Oğlum 8. sınıfı bitirmek üzere daha bir Dostoyevsky, Tolstoy, Jack London, Hamingway, Puşkin, Zola v.s. okuduklarını görmedim. Bu yazarlarin kim oldugunu bile bilmiyorlar. Ben alıp önlerine koymasam bilecekleri de yok. Biz en azından bu birbirinden değerli yazarların kitaplarını okuma şansına sahiptik. Sanırım 5. sınıftaydı oğlum, kitap sunumu olarak benim ona küçüklüğünden beri hikaye gibi anlattığım Notre Dame`in Kamburu`nu seçmişti de Almanca öğretmeni şoka girmişti bu kitabı nerden duydun diye. Öğretmenler Polyanna`yı bile bilmiyorlar düşünebiliyormusunuz? Polyanna`yı bilmeyen insan olmadığını düşünürdüm hep. Yine de haklarını yemeyeyim. Tabii ki kitap okunuyor, ama önceliği Alman ve Avusturyalı yazarlara veriyor ve dünya yazarlarını az tanıyorlar.
Çocuklar, ya da genel olarak insanlar farklı yeteneklerle dünyaya gelirler. Kimi teknik konularda iyidir, kimi sanatta, kimi başka şeylerde. Belki de dünyanın rengini veren bu çeşitliliktir. Allah bile bizi tek tip yaratmamış, eğitim sistemleri artık fosillesmiş kalıplarına sığdırmaya çalışıyorlar çocukları. O kadar çok gereksiz dersi ezberlemek zorunda kalıyorlar ki, aslında ilgi duydukları, ileride meslek olarak seçmek istedikleri konularda kendilerini geliştirmeye zamanları kalmıyor. Ilkokulda verilen temel bilgilerden sonra bence bazı derslere sadece ilgisi olan öğrencilerin girmesi gerekli. Fiziğe , Kimyaya ilgi duyan o derslere, yabanci dile ilgi duyan oraya v.s. Ama tabii o yil diyelim hiç bir öğrenci o dersi seçmemişse öğretmen açıkta kalacak değil mi? Sonuçta iş yine maddiyata dayanıyor hep. Yoksa bizim çocuklarımızı düşünen yok. Çocuklar çoğu zaman özel dersler almak, dershane kapılarını aşındırmak zorunda kalıyor bilgilerini tamamlayıp yola devam edebilmek için.
Biz evde çocuklarla açık bir diyalog sürdürüyoruz olabildiğince. Onları dünyadaki sorunlardan uzak tutmuyoruz, yaşları elverdiğince anlatıyoruz dünyadaki çeşitliliği, bazı ülkelerin yaşadığı zorlukları... Bunun sonucunda ilgi alanları geniş olan, merak eden çocuklar yetişiyor. Okulda sunum olarak sınıf arkadaşları Pokemon oyunları ya da korku filmlerini seçerken, oğlum II. Dünya savaşını, Nato`yu konu alabiliyor. Ama zannetmeyin ki övgü alıyor bunlarla. Çünkü prototipe uymuyor. Sınırların dışında oldugu ve bazen belirli konularda onlardan bile daha çok bilgi sahibi olduğu  için öğretmenlere cazip gelmiyor.
Peki biz veliler olarak ne yapacağız? Çocukları okula göndermeyip evde mi eğiteceğiz? Boş boş konuşup, boş boş yazıp içimizi döküyoruz ancak. Bir sonraki kuşakta da çok bir şeyin değişeceğini sanmıyorum.

2013-2018. O günden bugüne ne değişti derseniz, artık biraz daha çocukların seviyelerine göre bir sistem oluştu. Örneğin sınıflarda iki öğretmen var. İleri seviyede olan bir grup öğrenci bir öğretmenle, daha fazla ilgiye ve yardıma ihtiyacı olan bir grup da diğer öğretmenle çalışıyor. Bir de ilave etüd sınıfları eklendi hem zayıf olan çocuklara hem de daha başarılı olanlara. Dil eğitimine önem veriliyor. Almanca ve İngilizce' nin yanı sıra okullarda küçük bir ücretle İtalyanca, İspanyolca, Fransızca gibi dillerde kurslar var. Yabancı öğrenciler için ana dilde öğretmen geliyor ama aile karar verebiliyor çocuğun derse girip girmeyeceğine. Din dersi de ailenin onay verip vermemesine bağlı. Ama hala aksayan yerleri çok eskilerden kalan sistemlerin. (Bu yazımda konu edilen Avusturya' da zorunlu eğitim yıllarıydı. )