Yaşam Guru(su)ltusu

Ay nedir benim bu Kural'dan çektiğim. Geçenlerde aradı, ya Derya ben evsiz, eşsiz, işsiz, aşsız kaldım bana bir yardım et dedi. Ne yapalım gel bari yanımda çalış dedim. Doğru mu karar verdim bilmem. Kural bu, hayatı dar eder bana artık. Kendine yeni bir meslek bulmuş. Ne mi? Onu da yazısında okuyun:

Köreltecek nefisleri tükenmiş insan grubunun son yıllarda bulaştığı, bir çoğumuz için havadan para kazanan insanlar azınlığıdır ''Yaşam Koçu''. Mazoşizmin farklı bir fraksiyonu olduğunu düşündüğüm bu muhterem meslek dalı kıçına don giymeye, beynine akıl nakli yapmaya üşenen bir kısım ülkem insanının yeni trendi olmuş. Yeni dediğime bakmayın benim yeni haberim oldu; tıpkı plates geyiği gibi. Neyse biz asıl konumuz olan Yaşam Koçluğuna dönelim. Buyrun efemmm!

Sevgili Derya;

     Umurumda olmadığı için halini vaktini sormaya gerek bile duymuyorum. Zaten sen, dağ bayır yürümeye; otla, börtü böcekle uğraşmaya devam ediyorsundur işte. Ancak senin beni çok merak ettiğimi gayet iyi biliyorum. Yeni bir maceraya başladım diyerek seni şöyle keyiflice bir meraklandırayım yavvv!

Sevgili Doğadaki Mucizevi, Bir O Kadar Da Çilekeş Kadın;

     Yine yine yine anladım ki hayatın ne zaman, kime ne getireceği inan belli olmuyormuş. -Kokmuş Çoraplar ve Barınak Şövalyeleri- evinden Niyazi abiyle menemen tavasının dibini sen sıyıracaktın, ben sıyıracaktım kavgası nedeniyle ikinci bir tava sıyırma mobingine maruz kalmamak adına ayrıldım. Zaten soğanları da büyük doğruyordu pinti herif. Allah'dan emekli maaşımın bana verdiği yetkiyle şey aman emekli maaşımın bana verdiği güçle ucuz bir otele yerleştim de başımı sokacak bir yer oldu. Ama bu emekli maaşı bana yetmezdi. Çünkü biliyordum ki eski hanım için ödediğim nafaka ömür boyu ensemde olacak, hatta utanmazsa kefenimin de içine girip beni öbür dünyada da rahat bırakmayacaktı. Boşandıktan sonra benim eski hanım arkamdan çok -ah etmiş-, o da yetmezmiş gibi -ölürüm de bi daha evlenmem, emekli maaşını da o zurnacı başına rahat rahat yedirmem- demiş. Kadın kısmı değil misiniz işte, reddedilmeyi çekemiyorsunuz? Valla istediğin kadar kız, sende aynısın Derya.  

     Her  neyse, bir gün otelde yamalı çizgili pijamamla kös kös otururken gözüm sehpanın üstünde duran içi dışı bir birine karışmış gazetedeki ''Yaşam Koçluğunun 3 Altın Kuralı'' adlı yazıya ilişti. Yazıyı baştan aşağı okuduktan sonra aylar önce hissettiğim o duygu yine tüm benliğimi kaplamıştı. Bir anda kendini Amerika'ya yeni yerleşmiş  Türk vatandaşı (temsili ) gibi hissettim. Göz bebeklerim -dalıııırrr ($)- işareti eşliğinde fıldır fıldır dönmeye başlamış, bense durdurmak için çaba bile harcamıyordum. Hemen ayağa kalktım ve özgürlük heykeli misali bir elimde gazete olduğu halde diğer elime akşam resepsiyondan arakladığım 50 kuruşluk çakmağı havaya kaldırıp yaktım. Kıçımı devirip bi yana yatacak değildim ya Derya! Karar vermiştim; Koç olacaktım. ''Yaşam Koçu''

      Ya hu neydi bu Yaşam Koçu? Adak olarak adansa  kabul olur muydu ya da ne bileyim kurban bayramında gelin evine süslenip püslenip gönderilse kaynananın gönlü hoş tutulur muydu? Kafamda yüzlerce gereksiz soru, elimde gazete, cebimde niye taşıdığımı bilediğim 50 kuruşluk çakmakla düştüm yola.

  
    İnternet kafede yaptığım 10 dakikalık araştırmadan sonra taşlar yerli yerine tam anlamıyla oturmuş ve Yaşam Koçluğu Müessesesine nereden başlayacağımı bulmuştum. Öncelikle paralı bir salak bulmam gerekiyordu ki. O işin en kolayı idi. Benim ülkemde ne kirli çıkılar, ne sonradan görmeler vardı. Tabi sen Avrupa görmüş insansın bilmezsin buraları, unutmuşsundur da. Dur aklıma geldi Derya. Sen en son ne zaman turşu kurdun ya da turşu kurmasını biliyor musun? 

                    -Kahramanımız Yaşam Koçu olabildi mi?

-Aradığı salağı bulabildi mi?

           -Derya turşu kurmasını biliyor mu?

 Hepsi Gelecek Bölümde. 

    (O ne zaman gelir, bende bilmiyorum.)